| Description | Op de foto’s een klein model van de wentelgoot en een grotere versie waarmee test werden uitgevoerd. De baan van de boeken op de goot is zichtbaar gemaakt op de foto's. De definitieve wentelgoot had de bijnaam De Sukkel.
In de bibliotheek van de Technische Hogeschool te Delft wordt op 8 april 1965 door de heer L. Schepers, voorzitter van het College van Curatoren, een gemechaniseerd en geautomatiseerd uitleensysteem in werking gesteld, dat niet alleen uniek is voor Nederland, maar ook in het buitenland zijn gelijke niet heeft. De bibliotheekbezoeker kan straks binnen twee a drie minuten een werk uit het magazijn krijgen. Is het gewenste boek reeds uitgeleend, dan weet de bezoeker dit binnen een minuut. Dit wordt bereikt door een elektrisch werkend systeem voor het overbrengen van berichten, een zogenaamde Bibliofoon en door een daaraan aansluitend mechanisch systeem van wentelgoot en transportbanden. Via de Bibliofoons staat de bibliotheekgebruiker in directe verbinding met het boekenmagazijn, waar hij aan de bibliotheekbeambte de plaats van het boek aanwijst (via een vernuftig cijfertjessysteem) dat hij zou willen ontvangen. De beambte pakt het boek uit het rek en plaatst het in de wentelgoot, waarna het boek zijn eigen weg gaat naar het loket van het uitleenbureau. Hier neemt de bezoeker het in ontvangst en moet hij zijn handtekening op een uitleenbon zetten. Op een ponsband, die de Bibliofoon automatisch produceert, wordt alles geregistreerd wat die dag is uitgeleend. Deze ponsband wordt door de computer van de TH geanalyseerd en verschaft de noodzakelijke gegevens voor het aanpassen van de boekenproductie aan wat hoogleraren en studenten vragen.
De Bibliofoon werd omstreeks 1960-1964 ontwikkeld door de afdeling bibliotheekresearch van de bibliotheek der Technische Hogeschool te Delft en voorziet in een gedeeltelijke automatisering van het aanvragen van boeken, waardoor de gemiddelde wachttijd tussen het aanvragen en het verstrekken van een boek is teruggebracht van ca. een kwartier tot één minuut. Tevens wordt de aanvraagfrequentie van alle titels op ponsband geregistreerd, waardoor met behulp van een computer analyses met betrekking tot het aanschaf- en depotbeleid kunnen worden uitgevoerd.
De aanvrager van een boek draait op de kiesschijf van een speciaal telefoontoestel het nummer dat hij in de catalogus bij de gewenste titel heeft gevonden (draait hij een onjuist, d.w.z. niet bestaand nummer, dan wordt dit automatisch door een mannenstem medegedeeld; is het nummer correct, dan deelt een damesstem mede dat de aanvraag in behandeling is). De schakelautomaat van de Bibliofoon ontvangt het nummer, analyseert voor welke verdieping het is bestemd en bergt het op in een geheugen Zodra de betrokken verdieping vrij is, wordt het nummer automatisch uit het geheugen doorgegeven naar het verdiepingsregister dat een aantal relais in werking stelt waardoor een reeks lampjes de weg wijst naar de kast waarin het aangevraagde boek behoort te staan, terwijl tevens een geluidssignaal overgaat. Op cijferindicatiebuizen wordt het volgnummer van het boek in de betrokken kast aangegeven. Het verdiepingspersoneel kan zich nu naar de gesignaleerde kast begeven en het boek pakken. Door het indrukken van een knop wordt kenbaar gemaakt of het boek aanwezig of afwezig is; de Bibliofoon legt deze informatie met het boeknummer vast in een ponsband en deelt het afwezig zijn via de automatische schrijfmachine mee aan het uitleenpersoneel door het aangevraagde nummer te typen. Een aanwezig boek gaat via glijgoot en transportbanden naar de uitleenadministratie. Op een controlebord kan de gang van een aanvraag worden gevolgd; indien de Bibliofoon bezet is, wordt dit door een lichtbak aan het publiek kenbaar gemaakt en geeft de telefoon het in-gesprek-signaal.
Jaar 1960 is geschat. |