| Title | Akoestische ruimte, dode kamer in laboratorium voor Technische Natuurkunde |
| Description | Sedert kort is een deel van het nieuwe laboratorium voor Technische Natuurkunde, staande aan de Prof. Lorentzweg, tegenover het gebouw voor "Werktuigbouw- en Scheepsbouwkunde in gebruik genomen door de werkgroep "akoestiek en bouwfysica" van de afdeling der Technische Natuurkunde. De bijzondere akoestische ruimten, te weten de dode kamer, de nagalmkamer en de isolatiekamers, zijn een nadere beschouwing alleszins waard. Op de foto’s is de dode kamer te zien. De dode kamer, nagalmkamer en isolatiekamers zijn stuk voor stuk ruimten, waarin zeer sterke geluiden gemaakt moeten kunnen worden zonder dat deze geluiden in de andere ruimten worden gehoord. Ook alle andere geluiden, die in elk normaal gebouw voorkomen door spreken, met deuren slaan, of van liften, kantoormachines, werkplaatsen zouden de metingen in de kamers storen. De geluidsisolatie tussen elke kamer en zijn omgeving moet dus perfect zijn. De kamers zijn daarom uitgevoerd als vensterloze, door 25 tot 40 cm dikke betonvlakken omgeven ruimten , die slechts toegankelijk zijn via zeer goede geluidsisolerende deuren (Schmitzdeuren). De kamers zijn akoestisch los gehouden van het verdere gebouw door ze stuk voor stuk op rubber op te stellen op de keldervloer; het zijn als het ware losse, dikke betonnen dozen, los van elkaar verend neergezet op de keldervloer. De dode kamer is in zekere zin het tegengestelde van de nagalmkamer. Wanden, vloer en plafond reflecteren minder dan 1% van het opvallend geluid. Een geluidsbron, in deze kamer opgesteld, straalt geluid af naar alle kanten, doch er wordt "niets" gereflecteerd. De kamer leent zich dus om de richtingsverdeling van het uitgestraalde geluid van een bron te meten. Een zeer kleine, eenvoudige bron bijvoorbeeld straalt naar alle zijden even sterk; hij geeft dus nette bolgolven af; door de afwezigheid van reflecterende ruimtebegrenzingen blijven deze golven in de dode kamer ongestoord. Om de begrenzingen "reflectievrij" te maken, zijn alle wanden, vloer en plafond bekleed met 1 meter lange schuimplastic wiggen. De met wiggen bezette vloer is uiteraard onbegaanbaar. Om de kamer toch te kunnen betreden is een netwerk van staalkabels gespannen, 1 meter boven de wigpunten. Men loopt dus over een grofmazig "tennisracket" . Akoestisch is dit netwerk volledig doorlatend. Ook de deur is uiteraard met wiggen bekleed. Daar een draaideur tot onoplosbare problemen voerde is een oplossing bedacht, waarbij de deur een binnenwaartse translatiebeweging uitvoert onder 45 graden met de muur. |
| Year | 1961 |
| Material | |
| Subject | gebouwen TU Delft interieurs |
| Photographer | Fotografische Dienst TU Delft |
| Faculty | Delft University of Technology |
| Location | Delft |
| Rights | (c) Delft University of Technology . Creative Commons BY |